Bohaterowie – czyli jak ich nie kochać cz. 1

 W każdym porządnym opowiadaniu mamy bohaterów. To na nich skupia się nasza fabuła, to ich wykorzystujemy, by przedstawić swoje szalone pomysły. W przypadku bohaterów blogów siatkarskich, większość postaci to… siatkarze!

Zaskoczeni, prawda.

Jednak  nie można zapomnieć o tych charakterach, które wymyślamy sami. Są one bardzo ważne, jeśli nie najważniejsze, bo to one sprawiają, że sportowcy przeżywają kolejne przygody, to one napędzają akcje.

W tym poście, który właśnie czytacie, poznacie kilka najpopularniejszych typów bohaterów. Założę się, że spotkaliście się z nimi co najmniej kilka razy.

 

---

Główna bohaterka

„Jestem taaaaaaka biedna i taaaaaaka samotna!”

Dziewczyna około lat dwudziestu ( nigdy starsza od siatkarza!), koniecznie studiująca/po studiach: fizjoterapeutki, fotografii, statystyki, trenerki i czegokolwiek jeszcze co tylko pozwoli jej się wtrynić do zespołu, w którym gra JEJ siatkarz. Dziewczę po przejściach różnych, zależy od pomysłu autorki. Do dyspozycji mamy m.in śmierć rodziców, brata, siostry, chłopaka, napaść, wypadek, chorobę, pobyt w sierocińcu, patologiczne dzieciństwo, zdrada poprzedniego chłopaka ( najczęściej z „byłą” przyjaciółką). Bohaterka często wspomina to co przeszła, usprawiedliwiając swoje wybory lub po prostu żeby autorka mogła przeczytać jak to czytelnicy współczują dziewczynie.

Nie posiada wielu znajomych, jedynie jedną ( w ostateczności dwie) przyjaciółki, które zawsze jej pomogą i doradzą, zupełnie zapominając o sobie ( ale o tym jeszcze napiszę).

Postać z jakiegoś powodu lubiana przez wszystkich innych bohaterów. Nieśmiała, urocza, z talentem muzyczny, bo przecież trzeba się czymś popisać na karaoke u Kłosa/Wrony/Ignaczaka/ Baby Jagi/Voldemorta.

Jej jedyną wadą może być (w ostateczności) zbyt mała pewność siebie (przełamana z pomocą ukochanego) lub ewentualnie nieufność w stosunku do obcych.

Ma ogromne szczęście – mimo młodego wieku i często zerowego doświadczenia, od ręki dostaje pracę w kadrze lub też jakiejś drużynie, i to najczęściej tuż przed ważną imprezą. Nikt nie wie dlaczego wszyscy jej ufają, ale przecież to nie ma znaczenia ( o tym będzie jeszcze przy realizmie).

Często spokrewniona z jakimś zawodnikiem: siostra, kuzynka, siostrzenica, ewentualnie córka (najczęściej Igły*), ale to podpada pod tragedię ( kilka akapitów wyżej)

W swoim przyszłym ukochanym albo zakochuje się na pierwszym treningu, albo nienawidzi go przez ileś rozdziałów, by potem nagle stwierdzić, że ten cały siatkarz w cale nie jest taki zły.

Główny bohater

„Jam jest rycerz w śniącej zbroi i będę dla ciebie oparciem ma księżniczko.”

ewentualnie

„Nie cierpię cię, nienawidzę, nie znoszę, ale i tak pocałuję cię kiedy tylko zamkną nas w schowku na miotły**.”

To najczęściej z jakiegoś powodu wszystkie Kurki, Wrony, Bartmany, Andersony etc. ( czy tylko dla mnie żaden z nich nie jest przystojny!). Często można spotkać także Kubiaków czy Kłosów, a także Amerykańców, których nazwisk nie umiem odmieniać ( znaczy się ten cały Thomas).

Bohater nasz właśnie został rzucony przez dziewczynę albo sam ją rzucił, bo nakrył ją na zabawianiu się z innym. Bardzo przeżywa to rozstanie, płacze w poduszkę, na treningach snuje się jak duch czym doprowadza do białej gorączki  trenera ( bo trener nie człowiek, nigdy nikt go nie rzucił***) . Zupełnie nie zwraca uwagi na najlepszego kumpla, który próbuje mu wytłumaczyć, że powinien się ogarnąć. Często warczy na wszystkich i wszystko dookoła.

Gdy poznaje naszą główną bohaterkę:

a)  ta od razu mu się podoba, zaprasza ją na kawę/ciastko/ do kina/ do Serolandii na pizzę

b)  pała do niej nienawiścią i to bez wyraźniej przyczyny.

Po tym jak poznaje dziewczynę, zaczyna się zmieniać – lepiej gra, jest milszy ( lub też przeciwny w przypadku nienawiści do nie). Co mecz dostaje statuetkę MVP, jest chwalony przez trenera, nie może odczepić się od hotek.

Dziewczynę całuje zazwyczaj w schowku na miotły ( takim w Hogwarce) albo po wygranym meczu. Od tego momentu są szczęśliwą parą i jeśli coś się w ich związku zepsuje, to zawsze, ale to zawsze jest jego wina.

Posiada talent do tańca lub śpiewu, który pokazuje jednak dopiero podczas jakiejś imprezy i to koniecznie w duecie z swoją ukochaną ( wtedy często jeszcze nie ukochaną)

Jednego wieczoru może pić alkohol w ilość hurtowych i się nie upić, a następnego wypije parę piw i będzie tak pijany, że pocałuje/ obudzi się w łóżku z  inną dziewczyną.

W epilogu idealny mąż i ojciec gromadki siatkarzy.

Najlepsza przyjaciółka/najlepszy przyjaciel

„ Doskonale cię rozumiem, choć nigdy nie byłam w takiej sytuacji.”

„Chłopie! Idziemy na imprezę!”

Te dwa przypadki najczęściej występują razem z prostej przyczyny – są najlepszymi przyjaciółmi głównych bohaterów. Są dwie wersje relacji między nimi:

- są super kumplami, razem wykręcają innym numery i wymyślają jak zeswatać/pogodzić główne postacie

- nienawidzą się szczerze, minuty ze sobą nie mogą spędzić by sobie nie dogryzać, szczera niechęć do drugiego, aż od nich bije

Jakąkolwiek opcje byśmy nie wybrali i tak zakończy się to wielką miłością, pocałunkiem, oświadczynami, ślubem itp.

Nie prowadzą własnego życia, zajmują się jedynie tym, które prowadzi ich przyjaciel/przyjaciółka. Weseli, bezpośredni, zwariowani, cokolwiek by się nie stało on i tak będą patrzeć na świat optymistycznie. Zawsze czegoś zapomną, coś zgubią. Nie mają nic przeciwko wygłupianiu się przed tłumem ludzi.

Mają słabą głowę.

Często najlepiej wykreowane postacie w opowiadaniu.

Ta zła lalunia

„On jest mój, mój i tylko mój!”

Występują dwa rodzaje:

- hotka – wpatrzona w siatkarza jak w obrazek, świata poza nim nie widzi; wysyła mu pocztą swoją bieliznę, listy miłosnę i inne takie. Uważa się za jedyną odpowiednią partnerkę dla swojego „dziubaska”. Najczęściej stworzenie po prostu głupie

- wredna zołza i harpia – plastik jakich mało, długie tipsy i tapeta na twarzy to jej znaki rozpoznawcze. Zależy jej tylko na pieniądzach i sławie, ma głęboko gdzieś uczucia innych. Jest bardzo sprytna – opracowuje plan pocałowania upatrzonego siatkarza na oczach jego dziewczyny, by zepsuć ich związek. Z jakiegoś powodu liczy na to, że po takim wybryku dany siatkarz pokocha właśnie ją i będą razem, a ona będzie mogła wydawać jego czasu. Jeśli jest byłą żoną siatkarza, najczęściej ma głęboko gdzieś wspólne dzieci i jeśli chce się nimi opiekować, to tylko po to by zrobić na złość byłemu mężowi.

Czasami współpracuje z swoim męskim odpowiednikiem, który za to zakochany jest w głównej bohaterce.

Nie posiada żadnych zalet.

---

* Kolejna córka Ignaczaka… Czy Iwona o tym wie?

** Myślicie, że skąd plus czerpie pomysły?! Z opowiadań!

*** „bo trener nie człowiek, nigdy nikt go nie rzucił”. Przy pisaniu tego fragmentu przed oczami stanął mi Stephane i jego żona.

---

To cztery podstawowe wzorce bohaterów, z którymi spotkałam się w opowiadaniach. Oczywiście mogłam o kimś zapomnieć – jeśli tak jest, napiszcie o tym w komentarzu.

Jeśli zauważycie, że wasza postać ma którąś z cech tu wymienionych, nie martwcie się! Wszystko zależy od tego jak poprowadzicie opowiadanie i ile tych cech jest. Ja też tworzę bohaterki po przejściach, które mają szalone przyjaciółki. Po prostu starajmy się by w każdej postaci było co oryginalnego. Bo jeśli czytając, któryś z powyższych opisów ( szczególnie pierwszy), zdacie sobie sprawę, że czytacie o swojej bohaterce, to wtedy radzę wam się poważnie zastanowić nad jej kreacją.

W następnej części napiszę jak kreować bohaterów, co robić by byli oryginalni i jak prowadzić ich przez fabułę. Napiszcie jak podobała wam się ta część i czy w ogóle pomysł z takim ”poradnikiem” jest pomysłem trafionym.

Au revoir

Violin